Saturday, October 23, 2010

करिश्मा मानन्धर - नायिका


नेपाली चलचित्रकी सदाबहार नायिका करिश्मा मानन्धर सन् १९७२ फेबु्रअरी ४ का दिन झरुवारासी, ललितपुरमा जन्मिएकी हुन्। आमा कोमल तथा सेनाका मेजर बुवा क्षेत्रबहादुर केसीका २ छोरीमध्ये जेठी करिश्माकी ठूलीमुमा -अर्की आमा) तर्फ २ दाजु छन्। जन्म ललितपुरमा भए पनि बानेश्वर, थापागाउँमा उनको बाल्यकाल बित्यो। इलाम आर्मी क्याम्पका गणपति बुवाको नवमीका दिन निधन भए पनि उनलाई आमाले त्यसपछिका हरेक दसैंमा रिक्तता र निराशाको अनुभूति नदिएको उनको भनाइ छ। करिश्मा भन्छिन्-ँनवमीका दिन अहिले पनि मेरो माइतीमा श्राद्ध हुन्छ तर मलाई मेरी आमाले कहिल्यै नरमाइलो महसुस गराउनुभएन, उहाँ हरेक पर्वमा समान खुुसी दिने प्रयास गर्नुहुन्छ। बाल्यकालमा रमाइला दसैं मनाएकी करिश्मा सन् १९९१ मा विनोद मानन्धरसँग विवाह गरेपछि पर्व मनाउने तरिकामा केही फरकपन महसुस गरेको बताउँछिन्। राजविराज निवासी विनोदकी आमा वीरगञ्जकी भएकीले पनि उनीहरूको चाडपर्वमा मधेसी संस्कारको झलक आउँछ। उनीहरू सबै संस्कारलाई पछ्याउँदै मिश्रति रूपमा दसैं मनाउँछन्। सकारात्मक सोच राख्ने हो भने जीवन इन्दे्रणीझैं रंगीन छ भन्ने करिश्मा आफ्नो परिवार स्वादको पारखी भएकाले आफू पनि खाने कुरामा सम्झौता नगर्ने बताउँछिन्।

केमा व्यस्त हुनुहुन्छ ?

अहिले व्यावसायिक जीवनबाट थोरै समयका लागि बाहिरिएर परिवारसँगै व्यस्त छु। जीवनको केही समय परिवारसँग बिताउनुको आनन्द लिइरहेकी छु।

तीज, दसैं, तिहारलगायतका ठूला चाडपर्वमा समयसँगै नयाँ चलनहरू भित्रिरहेका छन्, यसलाई कसरी हेर्नुहुन्छ ?

म केही वर्ष विदेश बसें। त्यहाँको वातावरण बुझें, उनीहरूको आफ्नो भन्ने कुनै संस्कृति छैन। हामी संस्कारका धनी छौं। हाम्रा चाडपर्वमा जति आधुनिक कुरा थपिए पनि, पुराना जति पनि कुरा परिमार्जित भए पनि जेका लागि भनेर चाड मनाउने हो त्यो मेटिनु हुँदैन। त्यसको जरोलाई मर्न दिनु हँँदैन। किनभने हामी त्यही कुराले धनी छौं र त्यो हामी नेपालीको परिचय पनि हो।

अहिलेको दसैं कसरी मनाउँदै हुनुहुन्छ ?

यो वर्ष इंग्ल्यान्डबाट मुमा-बुवा -सासू-ससुरा) आउनुभएको थियो। उहाँहरू बस्नुहुन्छ र अघिपछिको दसैंभन्दा रमाइलो हुन्छ भन्ने ठूलो आशा थियो तर स्वास्थ्य परीक्षण गर्नुपर्ने भएकाले उहाँहरू र्फकनुपर्ने भयो। त्यसैले दसैं जसरी मनाउँदै आएकी थिएँ त्यसरी नै मनाउनुपर्ला।

किनमेल कहाँ गर्नुहुन्छ ? के-के खरिद गर्ने विचार छ ?

जहाँ पनि हुन सक्छ। म असाध्यै साधारण मान्छे हुँ। मलाइ सपिङ गर्न, खान, घुम्न यही निश्चित ठाउँ नै चाहिन्छ भन्ने छैन। म साधारण ठाउँमा पनि किनमेल गर्छु। स्टाफहरू र छोरीलाई नयाँ पहिरन किनिदिन्छु।

दसैंको महत्त्वपूर्ण पक्ष ?

सबै आफन्तलाई एकैठाउँमा जुटाइदिने दसैं महान् छ। आफन्तमा कुनै रिस, राग, द्वेष एवं चित्त दुखाइ छ भने पनि यो पर्वले मेटाइदिन्छ र राम्रो वातावरण सिर्जना गरिदिन्छ। त्यसैले यो पर्वमा कुनै शक्ति छ भन्ने मलाई लाग्छ। जुन शक्ति मेरा लागि सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण छ।

दसैंमा सबैभन्दा मन पर्ने कुरा ?

पाहुना, इष्टमित्र तथा आफन्तहरूलाई ख्वाउन तथा कम्पनी दिन रुचाउँछु।

कुन ब्रान्डको डि्रंक्स रुचाउनुहुन्छ ?

आइ लभ टु डि्रंक बियर -तर बियरले मोटाइने हुँदा अहिले त्यति पि्रफर गर्दिन) डि्रंक्समा मेरो अर्को रुचि ब्रान्ड रेड वाइन -ड्राइ, नन-

स्विटन) हो।

चाडपर्वमा हरेक क्षेत्र केही समयका लागि सुस्ताउँछन्, के यसो हुनु ठीक हो ?

हामीले त्यो सुस्त गतिलाई तीव्र गतिको काम पछिको थकाइ मार्ने अवसरका रूपमा लिनुपर्छ। किनभने दसैंको ठीक अगाडि एकदमै स्पिडमा काम हुन्छ जुन समयमा भएको कामले वर्षभरिको कामलाई माथ गर्छ।

अब पनि दसैं जस्तो लामो अवधिको पर्व मनाइरहनु कत्तिको सान्दर्भिक छ ?

मलाई त राम्रो लाग्छ। यसको सान्दर्भिकता यसर्थमा पनि छ कि काम मात्र जीवन होइन। मान्छेलाई स्वस्फुर्त रूपमा काम गर्न तरोताजा दिमाग एवं आरामदायी शरीर चाहिन्छ। जुन कुरा सुखी, उमंग, हर्ष तथा आरामद्वारा मात्र सम्भव छ। दसैंको लामो बिदा र उल्लास सकिएपछि हामी अझ तरोताजा मस्तिष्कका साथ नयाँ सिर्जना गर्ने मुडमा काममा र्फकन्छौं।

बाल्यकालको चाडपर्वमा तपाईंको रोजाइ र अहिलेको चाडपर्वमा तपाईंकी छोरीको रोजाइमा के भिन्नता छ ?

धेरै भिन्नता छन्। म सामान्य परिवारकी, आमा मात्र भएकी घरकी छोरी थिएँ। केही अप्ठ्यारो स्थिति थियो तर माग भने गर्थें। कविता अहिले सम्पन्न परिवारकी छोरी हो भन्नुपर्छ तर उसको कुनै माग हुँदैन। म उसलाई चाडबाडमा कुर्ता-सलवार किनिदिन रुचाउँछु, ऊ जिन्स मन पराउँछे।

दसैंले नेपाली कला क्षेत्रमा कस्तो प्रभाव पार्दै आएको छ ?

चलचित्र चल्ने र रिलिज हुने कुरा गर्नु हुन्छ भने यो ज्यादै उपयुक्त अवसर हो। दसैंमा सबै मानिस काम सकेर थकाइ मार्ने, मनोरञ्जन गर्ने मुडमा हुन्छन्। दसैंमा उपत्यका बाहिरबाट चलचित्र रिलिज हुनु भनेको बेस्ट रिलिज हो। जसले चलचित्र क्षेत्रलाई अवश्य लाभ पुर्‍याउँछ।

विदेशमा मनाएको दसैं ?

एक-दुईपटकबाहेक दसैंमा कहिले विनोद उता, कहिले म यता हुन्थ्यौं। विदेशमा भए पनि हामी त्यहाँ जमरा उमार्ने, टीका थाप्ने, खसी काट्ने काम गथ्र्यौं। विदेशको दसैं अझ महत्वपूर्ण हुँदो रहेछ। बाल्टिमोरमा बस्दा हामी नेपालीहरू प्रेमराजा महत दाइकहाँ टीका थाप्न जान्थ्यौं। उहाँको घर त्यहाँ बस्ने हरेक नेपालीका लागि टीका थाप्ने बूढो घर हुन्थ्यो। रमाइलो हुन्थ्यो विदेशको दसैं पनि तर विनोद र म छुट्टएिको दसैं भने नरमाइलो भएको थियो।

सपनाको देश अमेरिकामा करिब स्थापित भैसकेपछि नेपाल फर्किनुको कारण ?

म अमेरिकन भएर त्यही बसोबास गर्छु भन्ने नियतले गएकी थिइन। फिल्म क्षेत्रमा मात्रै सीमित हुनुपर्दा म एकोहोरो जीवन बाँचिरहेकी थिएँ। त्यहाँ गएपछि थुप्रै कुरा सिक्न र अनुभव गर्न पाएँ। म आफ्नो देश छाडेर अन्त बस्न सक्ने मानिस होइन। म त्यहाँ केही सिक्न गएकी थिएँ, जुन सिकेर फर्किएँ।

अब फेरि चलचित्रमा र्फकने विचार छ वा अन्य कुनै व्यवसाय गर्ने ?

अहिले तुरुन्तै फिल्म बनाइहाल्छु वा चलचित्रमा काम गरिहाल्छु भन्न सक्ने स्थिति छैन। यद्यपि फिल्म र समाजसेवा नै मेरा लक्ष्य हुन्।

दसैंको के कुराले छुन्छ ?

मलाई दसैंताकाका घमाइला दिन र सफा मौसमसहितको हावाले छुन्छ। मलाई दसैंमा वातावरणको वासना मीठो लाग्छ।

दसैंमा लगाउने पहिरन ?

साडी नै मन पर्छ। त्यसैले म दसैंमा विशेष किसिमको साडी बनाउँछु।

दसैं तपाईंका लागि के हो ?

मेरा लागि दसैं मिक्स प्याकेज हो। रमाउने, खाने, मन परेको पहिरन लगाउने, मठ-मन्दिर जाने, आफन्तलाई ख्वाउने, जमघट गर्ने उपयुक्त अवसर हो मेरा लागि दसैं।

'चाडपर्व आउँछन्, रुवाएर जान्छन्'



राजु अधिकारी - त्यो बिहान, झापाको आकास सफा र चम्किलो थियो। सावित्रा निरौला, ७०, कौसीमा बसेर टोलाइरहेकी थिइन्। हातमा तातोपानीले भरिएको गिलास अँठ्याएकी थिइन्। अचानक सडकको कल्याङमल्याङले उनी झस्किन्। 'आत्था! खुइली पो हाल्यो त,' पोलेको जिब्रो नाकको टुप्पोतिर तन्काउँदै गिलास कौसीको छेउमा राखिन्। कम्पाउन्डबाहिर सडकमा उनका आँखा अडिए। एक हुल महिला हलक्क हुर्केका पाँहेला जमरा बोकेर बाटो हिँडिरहेका रहेछन्। 'ए, टिका भित्रेछ,' उनले मनमनै गुनिन्। उनको अनुहार अँध्यारो भएर आयो। जमरा जति टाढिँदै थिए, उनका आँखा उति रसाउँदै थिए।

जमरा छेकिए, आँसु खसे।

'जे छैन त्यसैको आस बढी हुने,' धोतीको फेरले आँसु पुछ्दै निरौलाले भनिन्, 'चाडबाडका बेला झन् बढी आसलाग्दो र'छ।'
परिवारको सम्झना उनका आँखाअगाडि तस्बिर बनेर नाचिरहेका छन्। ६० वर्ष भयो परिवारका सदस्यलाई यसरी नै सम्झेर बिताएको। पारिवारिक निकटता उनले पूरै गुमाएकी छन्।
भर्खरै ओझल परेको जमरा बोकेका महिलाको हुलले उनलाई धेरै कुरा सम्झायो। मिठोमसिनु खाने, वर्षौंदेखि फेर्न नपाएको एकसरो नयाँ लुगा लगाउने तिर्सनाका मुना उनको मनमा जागे।
यस्ता तिर्सनाका मुना वर्षेनी पलाउँछन् र मर्छन्।
सतासीधामको माइधारस्थित लक्ष्मीनारायण मन्दिरमा अढाइ दसकदेखि आश्रयरत निरौलालाई ती इच्छा पूरा गर्ने उपाय अहिलेसम्म सुझेको छैन।
कौसीबाटै उठेर उनले आफ्नो कुटीतिर नजर दौडाइन्। त्यहाँ दुई पाथी कनिका बाँकी थियो। आँसु तरक्क चुहियो। उनी थुचुक्क भुइँमा बसिन्।
'त्यही कनिकाले दसैं टारेँ,' उनले आँसु पुछिन्।
धोतीको फेर भिज्यो। आँखा दसैंको टिकाजस्तो रातो देखियो।
'म अभागिनीलाई कालले पनि लाँदो रहेनछ,' कोजाग्रत पूर्णिमाको अघिल्लो दिन कुटीको त्यही कौसीमा टोलाइरहेकी उनी एक्लै बर्बराइन्, 'परिवारसँग बस्न, मिठो खान र राम्रो लाउन भाग्य नै चाहिने रहेछ।'
आमनेपालीमा खुसीको बहार ल्याउने चाडपर्व निरौलाका लागि मुटु चहर्‍याउने घाउ बन्ने गर्छन्। अरू पिँढी र आँगनमा निस्केर हाँस्दा उनी कुना पसी आँसु पुछिरहेकी हुन्छिन्। अरूलाई उनी सकभर रमाइलो गर्न आग्रह गर्छिन्, तर त्यही रमाइलो उनी हेर्न सक्दिनन्।
इर्ष्याले होइन, डाहले पनि होइन। परिवारको सम्झनाले।
'चाडपर्वका बेला अरूले रमाइलो गरेको देखिन्छ, तर मैले सधैं रुनुपर्छ,' पीडाको पन्तुरो फुकाउँदै उनी भक्कानिइन्, 'चाडपर्व जति आउँछन्, मलाई रुवाएरमात्रै जान्छन्।'
...


'म सधैं हाँसिरहन्छु,' ९ वर्षको हुँदा निरौला भन्थिन् रे, 'कहिल्यै रून्नँ।'
विसं २००६ साल। इलाम मंगलबारे, निरौलाको घर। घरमा दाजुभाइ र दिदीबहिनीसँग ९ वर्षकी उनी रमाएर खेल्थिन्। घरमा धन्दापातदेखि घाँसदाउरासम्मको काममा सघाउन थालिसकेकी थिइन्, आमालाई।
'त्यो मंसिरको कुनै एक बिहान हुनुपर्छ,' उनले ६१ वर्षअगाडिको सम्झना गरिन्। आँगनमा काका र अरू आफन्त गफ गरिरहेका थिए। उनले कान त्यतैतिर लगिन्। थाहा पाइन्, त्यहाँ 'कन्यादान' को कुरा चलिरहेको थियो।
'समयमै छोरीको कन्यादान नगरे कसरी वैकुण्ठबास पाइन्छ,' उनका अभिभावक जिद्दी गर्दै थिए। अन्ततः उनको कन्यादानको निष्कर्ष निक्लियो।
र, केही दिनमै उनलाई कुटुम्बको जिम्मा लगाइयो।
'बल्ल थाहा पाएँ मेरो त बिहे पो भको रैछ,' ६ दसकअघिको घटना सावित्राले सम्भि्कइन्, 'तर, कोसँग भयो, अब मैले के गर्नुपर्छ, केही था थिएन।'
बेहुली बनेर पतिको घर भित्रिएको दस दिनपछि उनी माइत फर्किइन्। बिहे भए पनि उमेर बढेपछि मात्र घर पठाउने त्यसबेलाको चलन थियो। त्यसपछि दुलही बनेर भित्रिएको घरमा उनी कहिल्यै जान पाइनन्।
किन त?
'बिहेको वर्षदिन नबित्दै उहाँको (पति) निधन भयो,' उनी फेरि सुकसुकाइन्।
पतिको निधनसँगै उनको गलाको पोते खोसियो। सिउँदोको सिन्दुर पुछियो। अभिभावक र छिमेकीबाट नयाँ परिचय पाइन् - 'विधवा'।
'त्यसयता चाडपर्वमा रमाएको थाहा छैन,' दस वर्षको बाल्यावस्थामै विधवा बनेकी निरौलाले सुनाइन्, 'त्यही भएर चाड पर्व आ'को, ग'को थाहै हुन्न।'
पतिको मुखाकृति त के, नामठेगानासम्म भेउ नपाउँदै एक्ली बनेकी उनले केही समय माइतीमै बिताइन्। जीवन समाप्तिको मूल्यमा आफ्नो जीवनका सारा समय निरश बिताएकी निरौलाको साथ विस्तारै उनैका आमा बुबाले पनि छाडे। उनको जीवनमा कष्ट थपिँदै गयो।
माइती पनि उनको आफ्नो रहेन।
'मातापिता बितेपछि मलाई साहरा दिने कोही भएन,' नेपाल र भारतका विभिन्न आश्रमहरूमा शरण लिएको बताउने निरौलाले भनिन्, 'त्यसपछि कुटीको बास भो।'
झन्डै २५ वर्षअघि भारतबाट नेपाल फर्किएपछि उनले माइधारको लक्ष्मीनारायण मन्दिरमा आश्रम रहेको थाहा पाइन्।
र, यहाँ आइपुगिन्।
'म आउँदा अरू थुप्रै थिए,' अहिले पनि १९ जना आफूजस्तै परिवारबाट एक्लिएका महिला रहेको बताउँदै निरौलाले चित्त बुझाउने बाटो खोजिन्।
'सबैको दुःख मेरैजस्तो रैछ। कोहीकोही त छोराछोरी भएर पनि बसिरहेका छन्। उनीहरूलाई देख्दा चाहिँ कोही नभएको मैले दुःख पाउनु नौलो होइन भन्ने लाग्छ।'


सबैको पीडा उस्तै

सन्तान हुनेहरूको पीडा पनि निरौलाको भन्दा फरक छैन।
सन्तानले नहेरेपछि निरौलासँगै आश्रममा बसिरहेकी छन्, इलाम लामीडाँडाकी खगिन्द्रा बुढाथोकी। उनी दुई छोराकी आमा हुन्।
'दसैं तिहार र अरू चाडबाडका बेला छोराहरूको साह्रै याद आउँछ,' सन्तान भएर पनि बेसहारा बनेकी उनले भनिन्, 'तर, छोरो ढुंगाको मन भको रैछ।'
उमेर ढल्किँदै गएपछि शरीर गल्दै जान्छ रे। त्यसैले होला, सानोतिनो बिमारले पनि कहिलेकाहीँ धेरै सताउँछ। त्यतिबेला उनलाई लाग्छ, 'यतिखेर छोरो आइपुगिदिए हुन्थ्यो नि!'
प्वाँख झरेको पंक्षीजस्तो बुढाथोकीको इच्छा मनमै कुँजिएको धेरै भयो। छोरा फर्किने कुनै छाँट छैन। ६४ वर्षीया बुढाथोकीलाई आफ्नो बिहे भएको तिथिमिति राम्ररी हेक्का पनि छैन। कुन उमेरमा आफ्नो कन्यादान भयो, उनी बताउन सक्दिनन्। उनलाई यत्ति थाहा छ, '२०२१ सालमा पतिको देहान्त भयो।'
त्यसपछि त भर्खरै हुँर्कदै गरेका दुई छोराको सम्पूर्ण दायित्व उनीमाथि आइलाग्यो। उनीहरूकै अनुहार हेरेर भविष्यको आसमा दुःखजिलो गरेर गाउँमा बसिन्। तर, पति वियोगको केही वर्ष नबित्दै उनको एउटा छोरो बेपत्ता भयो, जसको अवस्था अहिलेसम्म उनलाई अत्तोपत्तो छैन।
'एउटा छोरा घरबाट हिँडेदेखि बेपत्ता छ,' उनले भनिन्, 'अर्को घरजम गरेर धरानमा बसेको छ। तर, मलाई हेर्दैन।'


थाहै नपाई विधवा
२०२८ सालमा बनेको लक्ष्मीनारायण मन्दिरमा आश्रय लिएर बस्ने डेढ दर्जन वृद्धाहरूको जीवन कथा लगभग उस्तै छ। अनौठो संयोग - उनीहरूमध्ये अधिकांश बाल विधवा छन्। उनीहरूलाई बिहे भएको त कुरै छाडौं, विधवा बनेकोसमेत राम्ररी थाहा छैन।
'सात वर्षमा बिहे भको रे,' भुटानबाट आएकी ईश्वरी न्यौपाने, ८०, ले आफ्नो कथा सुनाइन्, 'दुई-तीन वर्ष नबित्दै विधवा भइस् भने, त्यहाँदेखि यत्तिकै बसेकी छु।'
विडम्बना कस्तो छ भने, जसको निधनले उनीहरूलाई विधवाको पीडादायी परिचय दियो, ती मान्छेबारे उनीहरूलाई नै राम्रो सम्झना छैन। अभिभावकले विधवा भइस् भने, उनीहरूले सहजै स्वीकारे।
नातिनातिना खेलाउँदै आफ्ना सन्तानसँग आनन्दको दिन बिताउने उमेरमा कष्टदायी दिन गुजार्न बाध्य बनेका अधिकांश वृद्धाहरूलाई आफ्नो पतिको नामसमेत थाहा छैन। मन्दिरले दिने खाद्य सामग्री र बेलाबेला 'धर्म कमाउन' मन्दिर आइपुग्ने मनकारीहरूले दिने लत्ताकपडाको भरमा उनीहरूको धेरै दसक बितिसकेको छ। सामान्य औषधिउपचार मन्दिरले गरिदिन्छ। दीर्घरोगबाट पीडित वृद्धाहरूको दैनिकी भने ऐयाआत्थामै बित्ने गर्छ।
'खुट्टो दुखेर उभिनुहुँदैन,' लक्ष्मीनारायण मन्दिरमा सबभन्दा पहिले आएर बसेकी झापा चारपानेकी जमुनादेवी गौतम भन्छिन्, 'राम्रो ठाउँमा उपचार गरे ठिक हुन्थ्यो होला, कसरी गर्नु?'
मन्दिर परिसरमा रहेका कुटीमा बस्ने यी महिलाको दिन बती कातेर र मन्दिरमा भजनकीर्तन गरेर बित्छ। कुनै अवसरमा धार्मिक महोत्सव हँुदा भक्तजनले दिने विभिन्न सामग्रीले उनीहरूको आवश्यकता टर्ने गरेको छ।
मन्दिरका महन्त केशव आचार्यका अनुसार कुल सात विगाहा जग्गामध्ये मन्दिरको ४ विगाहामा खेती गरिन्छ। अँधियारले उत्पादनको आधा भाग लगेपछि बाँकी रहेको आधाले मन्दिर र आश्रयरत वृद्धाहरूको जीवन चलाउनुपर्छ।
यहाँ बसेका सबै महिला क्षेत्री र बाहुन समुदायका छन्। बेसाहाराहरू जोसुकैले यहाँ सहजै आश्रय पाउँछन्। जातका आधारमा विभेद छैन। 'आपसमा मिलेरै बसिएको छ,' २० वर्षदेखि मन्दिरमा बसिरहेकी जमुनादेवी भट्टराई भन्छिन्, 'त्यस्तो छोइछिटो छैन।'

Thursday, April 8, 2010

पाँच हजार वर्षदेखि नबदलिएको मान्छे


भन्ने गरिन्छ- यो समय अन्धकारपूर्ण समय हो, यो युग भौतिकवादको युग हो र पतनको युग हो । यो अत्यन्त गलत कुरा हो । सरासर झुट हो । यसबाट यो भ्रम पैदा हुन्छ कि पहिलेका मानिस प्रकाशपूर्ण थिए र अहिलेका मानिस अन्धकारपूर्ण छन्, यसबाट यो भ्रम पैदा हुन्छ कि पहिलेका मानिस अन्धकारमा थिएनन् र हामी अन्धकारमा छौँ । हामी अनैतिक छौँ र पहिलेका मानिस नैतिक थिए भन्ने कुरा कदापि सत्य होइन । पहिलेका मानिस नैतिक थिए भने महावीरले हिंसा नगर, चोरी नगर, असत्य नबोल भनेर कसलाई सम्झाएका हुन् ? बुद्धले कसलाई उपदेश दिए ? राम र कृष्ण कसलाई असल बन्न सम्झाइरहेका थिए ? उनीहरू असल थिए भने यी उपदेश व्यर्थ थिए, यिनको कुनै औचित्य थिएन, आवश्यकता थिएन ।

पुरानो समयमा ठुल्ठूला शिक्षक किन भए ? किनभने जहाँ अँध्यारो हुन्छ, त्यहाँ दियो आवश्यक हुन्छ । जहाँ त्रुटि हुन्छन्, त्यहाँ शिक्षक पैदा हुन्छन् । जहाँ गल्ती हुन्छन्, त्यहाँ सुधारक जन्मिन्छन् । अघिल्ला शताब्दीमा यति धेरै र यति ठूला सुधारक हुनु केको सबुत हो ? यो यस कुराको सबुत हो कि पुरानो समयका मानिस पनि हामीजस्तै थिए । उनीहरू पनि चोरी गर्थे, उनीहरू पनि बेइमान थिए, उनीहरू पनि हिंसा गर्थे र उनीहरू पनि युद्ध गर्थे । उनीहरू बेइमान थिएनन् भने इमानदारीको शिक्षा कसका लागि थियो ? उनीहरू चोर थिएनन् भने चोरी गर्नु हुँदैन भनेर कसलाई सम्झाइएको थियो ? उनीहरू हामीजस्तै मानिस थिए । मानिसमा कुनै परिवर्तन भएको छैन । पहिलेका मानिस प्रकाशमा थिएनन् । वास्तवामा मान्छे आजसम्म अन्धकारमा रहेको छ ।




आज हामी यस पृथ्वीमा छौँ । हजार वर्षपछि हामीलाई याद गर्ने को हुन्छन् ? कोही हुँदैनन् । तर, गान्धी याद गरिनेछन् । हामी सबैको नाम बिर्सिइनेछन्, हाम्रा नीति/अनीति सब बिर्सिइनेछन् । हामीमध्ये केवल गान्धीको सम्झना गरिनेछ । र, हजार सालपछि मानिस सोच्नेछन् कि गान्धी यति असल थिए भने उनको समयका सारा मानिस असल थिए होलान् । तपाईंलाई थाहा छ- बुद्धको समयमा को-को यस धर्तीमा थिए, को-को बाटोमा हिँडिरहेका थिए र को-को गाउँमा बस्थे ? तपाईंलाई थाहा छ- रामको पालामा को-को थिए ? तपाईंलाई थाहा छ- कृष्णको समयमा को-को थिए ? सामान्य मानिसको कुनै कथा बाँकी रहँदैन । केवल अपवाद बाँकी रहन्छन् । र, ती अपवादका आधारमा निर्णय गरिन्छ- पहिलेका मानिस असल थिए किनभने बुद्ध असल थिए, महावीर असल थिए । निःसन्देह, गान्धी असल थिए । तर, गान्धीका समयका हामी असल छौँ त ? सत्य के हो भने सबै असल हुँदा हुन् त गान्धीलाई याद गर्नुपर्ने आवश्यकता नै रहने थिएन । महावीरको समयका सारा मान्छे असल हुँदा हुन् त महावीर उहिल्यै बिर्सिइन्थे । सम्पूर्ण अँध्यारोमा उनी एकजना मात्र चम्किरहेका थिए, त्यसैले उनलाई देख्न सकियो । सबै चम्किरहेका हुन्थे भने महावीर उहिल्यै हराउँथे ।

यस संसारमा केवल दस-पन्ध्रजना मानिसका नाम हामीलाई सम्झना छ भने त्यसको एउटै कारण हो- अँध्यारो रातमा उनीहरू मात्रै चम्किरहेका तारा थिए । तर, मानिसको जिन्दगी आजसम्म अँध्यारोमै छ ।
पाँच हजार वर्षमा पन्ध्र हजार युद्ध भएका छन् । पन्ध्र हजार युद्ध कसले लडे ? यदि उनीहरू असल मानिस थिए भने यी युद्ध को लडिरहेको थियो ? हिन्दुस्तानको जमिनमा मात्रै दुई हजार राज्य थिए र हरेक दिन यस जमिनमा लडाइँ चलिरहेको थियो । को लडिरहेको थियो, यो लडाइँ ? के लडाइँ प्रेमले लडिन्छ ? इमानदारीले लडिन्छ ? महाभारत भयो हाम्रो मुलुकमा । जसलाई हामी आज असाध्यै राम्रा र असल मानिस भन्छौँ उनीहरू आफ्नी पत्नीलाई जुवाको दाउमा राख्न सक्थे । यी कस्ता असल मानिस थिए होलान् ? असल मानिस थिए भने उनीहरूले किन मुलुकका लागि लडेनन् ? सिंगो मुलुकलाई सायद दुई चार/हजार वर्षको ऋण लगाएर लडे । जुवा खेल्थे र पत्नीलाई दाउमा लगाउन सक्थे किनभने असल मानिस थिए !

आजसम्म यस धर्तीमा जति किताब लेखिएका छन्, सबैको एउटै भनाइ छ । पुरानाभन्दा पुराना किताब पनि यही भन्छन् कि पहिलेका मानिस असल थिए । तर, पहिलेका मानिस कहिले थिए ? तपाईंले कुनै यस्तो किताब पढ्नुभएको छ जसले आजका मानिस असल छन् भनेको होस् ? चीनमा भेटिएको संसारको सबभन्दा पुरानो किताब (छ हजार वर्ष पुरानो)ले पनि पहिलेका मानिस असल थिए, आजका मानिस नष्टभ्रष्ट भए भन्छ ।

०००

पहिलेका मानिसलाई असल भन्नुको कारण यो होइन कि उनीहरू असल थिए । अहिलेका मानिसका निन्दा गर्न, उनीहरूलाई तल्लोस्तरका देखाउन पहिलेका मानिसलाई असल भनिएको हो । पहिलेका मानिस असल थिए भने उनीहरूबाट आजका खराब मानिस कसरी पैदा भए त ? पहिलेको संस्कृति र सभ्यता राम्रा थिए भने आज यी दुष्परिणाम कसरी आए ? यी तिनैका त फल हुन्, तिनैका त परिणाम हुन् ।

मैले भन्न खोजेको के हो भने यो सवाल कुनै युगको होइन कि मान्छे अन्धकारमा छ । मानिसको चित्त जो आजसम्म उस्तै छ, त्यसको कारण यो अँध्यारो पैदा भएको हो । यो युगको भूल होइन । मानिसको चित्तको परिणाम हो । र, जबसम्म हामी मान्छेको मन बदल्ने तरिका र विधि पत्ता लगाउँदैनौँ र जबसम्म ठूलो परिमाणमा मानिसको चेतनालाई बदल्ने उपाय गर्दैनौँ, धर्तीमा अन्धकार रहनेछ । यो कुनै युगको सवाल होइन । यो सत्य युग र कलियुगको सवाल होइन । यो सवाल मानिसको मनको हो । र मानिसको मन पाँच हजार वर्षदेखि उस्तै छ । यसमा अलिकति पनि परिवर्तन भएको छैन ।
यी पाँच हजार वर्षमा मानिसको मन बदल्ने लाखौँ प्रयास भए । तर, यी प्रयास किन विफल
भए ? र, आज पनि मानिसलाई बदल्न हामी तिनै चिज गरिरहेका छौँ जो पाँच हजार वर्षदेखि असफल भएका छन् । हामी यिनैलाई दोहोर्‍यारहन्छौँ भने आउने समय पनि अन्धकारपूर्ण नै हुनेछ ।

०००

के कारणले मानिसको मन बदलिन सकेको छैन ? के कारणले मानिस गोल-गोल घुमिरहेको छ ? शताब्दी बित्छन्, तर मानिस जहाँको त्यहीँ रहन्छ । ती कारणमध्ये एक यो हो कि हामीलाई निरन्तर भनिन्छ- मानिस नैतिक हुनुपर्छ । यो शिक्षा धेरै पुरानो हो । तर, मानिस किन नैतिक भएन त ?
धार्मिक नभईकन मानिस नैतिक हुन सक्दैन । तर, हामीलाई त बताइएको छ कि नैतिक भएपछि धार्मिक भइन्छ, नैतिक नभई धार्मिक हुन सकिन्न । यो विल्कुल उल्टो र गलत कुरा हो । नैतिकता धार्मिक मान्छेको सुगन्ध हो । भित्र, चित्तमा धर्म छ भने जीवनमा नीति हुन्छ । अन्तष्करण परिवर्तित भयो भने आचरण बेग्लै हुन्छ । नीतिको सम्बन्ध आचरणसँग हुन्छ, धर्मको अन्तष्करणसँग । तर, पाँच हजार वर्षदेखि हामी भनिरहेका छौँ कि मानिस नैतिक हुनुपर्छ । अन्तष्करण नबदली आफ्नो आचरण बदल्ने मानिस नैतिक त हुन सक्दैन, बरु विकृत अवश्य हुन्छ । त्यो मान्छे आफ्नो जीवनलाई नैतिक बनाउन के गर्छ जसको भित्र सेक्स छ, जसको भित्र सेक्स हुन्छ, हुनु पनि पर्छ किनभने सेक्स उसको जीवनको स्वभावको हिस्सा हो । त, त्यो मान्छे के गर्छ ? ब्रह्मचर्य लिन्छ । ब्रह्मचर्यले के हुन्छ ? यति कि ऊ सेक्सलाई दबाउँदै जान्छ, दबाउँदै जान्छ । त्यो दबेको कामुकता, त्यो दबेको सेक्स नष्ट हुँदैन । बरु, उसको अचेतन मनका पत्रमा घुम्न थाल्छ, सपनामा आउन थाल्छ, कमजोर क्षणमा प्रकट हुन थाल्छ । ऊभित्र निरन्तर अवस्थित सेक्सले उसलाई भयभीत बनाउन थाल्छ । यस भयले उसलाई टाढा लैजान्छ, मानवबस्ती छोड्न लगाउँछ र जंगल पुर्‍याउँछ । स्त्री देख्यो भने ऊ आँखा बन्द गर्छ, ब्रह्मचर्य टुट्ला कि भनेर डराउँछ । किन डराउँछ ? किनभने सेक्सका लहर उसलाई धक्का दिइरहेका हुन्छन् ।




दुई भिक्षु नदी तर्न खोजिरहेका थिए । एक युवा थियो भने अर्का वृद्ध । तीस वर्षदेखि ब्रह्मचर्यमा रहेको थियो, वृद्ध । एक युवती नदीकिनारमा उभिइरहेकी थिई । उसलाई पनि नदी पार गर्नु थियो । तर, नदी गहिरो भएकाले एक्लै तर्ने आँट गर्न सकेकी थिइन । युवतीको हात समातेर नदी पार गराइदिनुपर्ला भन्ने सोच आउनासाथ वृद्ध भिक्षु पसिना-पसिना भयो । तीस वर्षदेखि उसले जुन सेक्सलाई वशमा गरेँ भन्ठानेको थियो, त्यही सेक्स ऊभित्र अत्यन्त तीव्रताका साथ खडा भएको थियो । उसका हातपाउ कामिरहेका थिए, ऊ भयभीत थियो । जब कि उसले त्यस युवतीलाई छोएकोसम्म थिएन । आँखा झुकाएर, राम-राम जपेर उसले नदी पार गर्‍यो । तर, ऊभित्र राम थिएन, थिई त त्यही युवती ।

नदी पार गरेपछि उसले र्फकेर हेर्‍यो- उसको युवासाथी युवतीलाई काँधमा हालेर नदी तर्दै थियो । वृद्ध भिक्षुलाई रिस उठ्यो, 'भिक्षु भएर काँधमा युवती बोक्ने ! आश्रममा गएपछि यसको झाँको झार्नेछु ।'
आश्रममा उसले युवा भिक्षुलाई खुब हपार्‍यो, 'ब्रह्मचर्यको प्रतिज्ञा लिएको मानिसले स्त्रीजातिलाई छुनु पनि हुन्न । तैँले त काँधमा बोकिस् । यो कुरो गुरुलाई नभनी छाडि्दनँ ।'
युवा भिक्षुले हाँसेर भने, 'हे वृद्ध भिक्षु, मैले त त्यस युवतीलाई नदी तर्नासाथ काँधबाट उतारिदिएको थिएँ, तर तपाईंले त अहिलेसम्म उसलाई काँधमा बोकिरहनुभएको रहेछ ।'

०००


जसलाई हामी दबाउँछौँ, त्यो नष्ट हुँदैन । भित्र लुकेर बस्छ । जति दबाउँछौँ, त्यति भित्र गएर बस्छ र वेला-वेला प्रकट हुन्छ ।
हामी सत्य बोल्ने ब्रत लिन्छौँ, तर हामीभित्र असत्य लुकेर बसेको हुन्छ । हामी इमानदार हुने कसम खान्छौँ, तर भित्रबाट बेइमानी धक्का दिइरहेको हुन्छ । यो दबाउने प्रक्रियामा मानिस दुई हिस्सामा बाँडिन्छ, देखिने हिस्सा र हुने हिस्सा । देखिने र हुनेबीचको संघर्ष जीवनभर चलिरहन्छ । र, यस संघर्षले जीवनलाई नर्क बनाइदिन्छ । अब दुइटा बाटा हुन्छन् । यदि त्यो मानिस बाठो छ भने पाखण्ड यौटा बाटो हुन्छ । बाहिरबाट जस्तो देखिन्छ, ऊ त्यसैमा कायम रहन्छ, तर यौन कामनाको लुकिछिपी परिपूर्ति गर्छ । नैतिक शिक्षाको अनिवार्य परिणाम पाखण्ड भएको छ । सिंगो मानवजाति पाखण्डी भएको छ ।
कदाचित सेक्सलाई दबाउने मानिस पाखण्डी बनेन भने उसका लागि दोस्रो बाटो हो- पागल हुनु । किनभने, अतृप्त सेक्सको तनाब झेल्दा-झेल्दा ऊ टुट्न थाल्छ र विक्षिप्त हुन्छ ।

रजनीशको एक प्रवचनमा आधारित

Wednesday, April 7, 2010

नब वर्ष २०६७ को सुभकामना!!!!!



बिहानी को उज्यालोलाई पर्खंदै अधेरी रातमा रूमलिएपनि, झरनालाई नियाल्दै तिर्खाईमा तड्पिए पनि, सहासको बाटो परिवर्तन नहोस् यात्रा निरन्तर चलिरहोस हुरिबतासको लहर जति नै बेगले चले पनि, कर्मको दियो अटुट बलिरहोस, साथै हिमालको चुलिसरी चुल्ली रहनु आकासको तारा सरि चंम्की रहनु बिहा...नीको सुर्यको किराणसरि फैली रहनु कमलको फुलसरी सुगन्ध छरिरह्नु सफलताले सधै सिखर चुमिराखोस सम्पुण नेपालिहरु लगायत फेशबूक का साथि हरुमा यहिछ मरो नब वर्ष २०६७ को सुभकामना!!!!!

Tuesday, April 6, 2010

मनीषाको बिहे नेपाली व्यापारीसित

काठमाडौं, २४ चैत

हिन्दी सिनेमाकी नेपाली अभिनेत्री मनीषा कोइरालाले आफूभन्दा सात वर्ष कान्छो युवालाई श्रीमान् बनाउने भएकी छिन् ।

४० टेकेकी मनीषाले ३३ वर्षीय सम्राट दाहालसँग आगामी ५ असारमा बिहे गर्दै छिन् ।

स्थानीय विकास मन्त्रालयले खोलेको ठेक्काको विषयमा पत्रकारहरूसँग केही दिनअगाडि कुरा गर्दै सम्राट आफैंले भनेका थिए, 'म त भर्खर ३३ वर्षको भएँ ।' उता उनकी जोडी मनीषाले पनि आफू ४० वर्ष भएको बताइसकेकी छिन् ।


मेघा उलको विज्ञापन र फेरि भेटौँला चलचित्रबाट रजटपटमा उदाएकी मनीषा निर्देशक सुभास घइको भव्य 'प्रोजेक्ट' सौदागरबाट बलिउडमा पाइला टेकेकी हुन् । उनी बम्बे, दिल से, १९४२ अ लभ स्टोरी, खामोसीजस्ता सफल सिनेमाकी पनि नायिका हुन् । उनी आफैँले लगानी गरेको सिनेमा पैसा वसुल भने फ्लप भएको थियो ।

मनीषाका भावी पति सम्राट नेपाली जुत्ताउद्यमी सुरेन्द्र दाहालका कान्छा छोरा हुन् । बाँसबारी छाला जुत्ता कारखानाका पूर्वकर्मचारी तथा लेदरविङ्सका मालिक सुरेन्द्रले भारतको कानपुर, नयाँ दिल्ली, आगरा र चेन्नइमा समेत जुत्तापसल खोलेका छन् । तर, अमेरिकामा पढेका छोरा सम्राटको भने आफ्नै व्यवसाय छ । उनी ऊर्जा कम्पनी इकोफिन एशियाका अध्यक्ष र फिनल्यान्डस्थित इकोफिन नर्डिकका निर्देशक हुन् ।

ऊर्जाविद् सम्राटले काठमाडौंका फोहोर व्यवस्थापनमा पनि चासो लिएका छन् । स्थानीय विकास मन्त्रालयले काठमाडौंको फोहोर व्यवस्थापनका लागि खोलेको ठेक्कामा सम्राट कन्सल्टेन्ट रहेको गोल्डरश कम्पनीले प्रतिस्पर्धा गरेको थियो । तर, ठेक्का नपाएपछि सम्राट नेपालको राजनीति तथा कर्मचारीतन्त्रप्रति निराश थिए ।

व्यावसायिक रूपमा निराश भए पनि व्यक्तिगत जीवनमा भने उनले मनीषाजस्ती चर्चित व्यक्तित्वलाई श्रीमतीका रूपमा पाउँदै छन् । बलिउडमा रहँदा नायकहरू नागार्जुना र नाना पाटेकरसँगको मनीषाको घनिष्ठ सम्बन्ध थियो । 'हो, नानासँग म डेटिङ पनि गएकी छु,' उनले केही साताअघि नयाँ पत्रिकालाई दिएको अन्तर्वार्तामै पनि भनेकी थिइन् ।

त्यस्तो त नेपालका लागि अष्टे्रलियाका तत्कालीन राजदूत क्रिस्पिन कोनरोयसँग पनि मनीषाले सन् २००१ मा 'इन्गेजमेन्ट' गरेको चर्चा आएको थियो । तर, बिहे भएन, पछि मनीषाले भनेकी थिइन्, 'मेरो बिहे गर्ने उमेरै भएको छैन ।' त्यसो त अघिल्लो वर्ष मनीषाको नाम अमेरिकी लेखक तथा मनोविज्ञानविद् क्रिस्टोफर डोरीसँग पनि जोडिएको थियो । तर, सबै विदेशी उम्मेदवारका लागि ढोका बन्द गरेर मनीषाले नेपाली युवक छानेकी छन् ।

मनीषा तेलगु सिनेमाको सुटिङ गर्न अहिले दक्षिण भारतमा छिन् भने बिहेको खबर सार्वजनिक भएपछि सम्राटले फोन उठाउन छाडेका छन् । तैपनि उनका पिता सुरेन्द्रले भारतीय दैनिक टाइम्स अफ इण्डियालाई समेत प्रतिक्रिया दिएर बिहे हुन लागेको पुष्टि गरेका छन् । 'हो, १९ जुन (५ असार) का लागि बिहे निश्चित गरियो,' सुरेन्द्रले भनेका छन्, 'बिहेपछि जोडी काठमाडौं, मुम्बई अथवा न्युयोर्क जहाँ पनि बस्न सक्छ, यो उनीहरूको रोजाइको कुरा हो ।'
सुरेन्द्रका कान्छा छोरा सम्राट एनसीसी बैंकका पनि अधिकृत हुन् । उनका जेठा दाइ सुरज काठमाडौं एकेडेमीका सञ्चालक हुन् । जेठी दिदी शुभश्री अमेरिकामा पीएच्डी गर्दै छिन् । सम्राटले अमेरिका पढे पनि नेपालमा बायोग्यास प्लान्ट स्थापना गर्ने उद्देश्य पनि राखेका छन् ।


यता 'फेरि भेटौँला' भन्दै बलिउडतिर लागेकी नायिका मनीषा पनि चलचित्र 'धर्म'बाट नेपाली सिनेमामा फर्किएकी छन् । दीपेन्द्र खनालको निर्देशनमा बन्दै गरेको धर्ममा मनीषाले राजेश हमालसँग अभियन गरेकी छन् । चलचित्रको डबिङका लागि उनी शुक्रबार काठमाडौं र्फकने कार्यक्रम छ ।

मनीषा र सम्राटको पारिवारिक स्रोतका अनुसार बिहेमा पूर्वराजा ज्ञानेन्द्र पनि उपस्थित हुने कार्यक्रम छ । चार वर्षअघि मनीषाका भाइ सिद्धार्थले कजाक युलिया वेकिटोभासँग बिहे गर्दा पनि तत्कालीन राजा ज्ञानेन्द्र रानी कोमलसँग होटल सोल्टीको भोजमा सहभागी भएका थिए । शाहीकालमा मनीषाका पिता प्रकाश मन्त्री भएका थिए भने मनीषाले पनि राजतन्त्रको वकालत गरेकी थिइन् । उनी अहिले पनि नेपाललाई हिन्दूराज्य बनाउनुपर्ने मान्यता सार्वजनिक गर्दै आएकी छन् ।

चिन्तित छन् सम्राट

मनिषा कोइरालासँग बिहे गर्ने निर्णय गरेका युवाउद्यमी सम्राट दाहाल नेपाली राजनीति र कर्मचारीतन्त्रमा इमान नभएको भन्दै निराश छन् । उनी कन्सल्टेन्ट रहेको गोल्डरश कम्पनीलाई स्थानीय विकास मन्त्रालयले ठेक्का नदिएपछि उनी आक्रोशित पनि छन् ।

स्थानीय विकास मन्त्रालयले काठमाडौंको फोहोर निजी तथा सार्वजनिक साझेदारी अवधारणाअन्तर्गत व्यवस्थापन गर्न ठेक्का दिने उद्देश्यले चार महिनाअघि विभिन्न कम्पनीसँग मनसायपत्र माग गरेको थियो । जसमा गोल्डरशले पनि मनासायपत्र पेस गरेको थियो । तर, विना गम्भीर जाँचबुझ आफ्नो कम्पनीलाई मन्त्रालयले प्रतिस्पर्धाबाट हटाएको उनको भनाइ छ । 'नेपालमै रहेर काम गर्ने चाहना थियो, तर खै, काम गर्ने वातावरण नै पाइएन,' मन्त्रालयले आफ्नो कम्पनीको प्रस्ताव अस्वीकृत गरिदिएपछि केही दिनअघि उनले निराश हुँदै भनेका थिए ।

गोल्डरशकी सञ्चालिका पूजा चन्द भन्छिन्, 'हामीसँग प्राविधिक क्षमता अरू कम्पनीसँग भन्दा बढी थियो, तर हामीलाई किन हटाइयो बुझ्न सकेका छैनौँ ।' आवेदन आएका १८ वटा कम्पनीमध्ये १२ वटाको मनसायपत्र मन्त्रालयले छनौट गरेको छ । जुनमध्ये अधिकांश भारतीय कम्पनी छन् ।

केही दिनअघि नयाँ पत्रिकासितको भेटमा सम्राट दुःखी देखिन्थे । आफूसँग भएको योग्यता र क्षमताको सही सदुपयोग आफ्नै मुलुकमा रहेर गर्न नपाएको भन्दै उनले दुखमनाउ गरेका थिए । 'काठमाडौंको फोहोर व्यवस्थापन गर्न मलाई थोरै पनि जमीन चाहिँदैन, सरकारले अवसर दिए फोहोरमैलाबाट वैकल्पिक ऊर्जा निकालेर देखाइदिन्छु,' उनको भनाइ थियो । तर, स्थानीय विकास मन्त्रालयले उनी कन्सल्ट्यान्ट रहेको कम्पनीलाई पूरै बेवास्ता गरेको भन्दै उनले गुनासो गरेका थिए ।

उनी फिनल्याण्डको भ्यापर र ज्याकोवजस्ता प्राविधिक र आर्थिक हिसाबले संसारभरि ख्यातिप्राप्त कम्पनीसँग आबद्ध छन् । ठेक्काको विषयमा पत्रकारहरूसँग कुरा गरेका सम्राट मंगलबार बिहेको विषयमा भने कुरा गर्न खोज्दा सम्पर्कमै आउन चाहेनन् ।

'ए, म त मरेछु'


उनी अस्पतालको गेटसम्म पुगेका थिए ट्रकका साहुजी राजेन्द्र महर्जन देखा परे। साहुजीको मुख खुलेको खुल्यै भयो। केही बेरपछि साहुजी बोले- तिमी त मर्‍यौ पो भन्ठानेको


बीसवर्षे जवान। घर धादिङ भुमेस्थान-१। पेसाले ट्रकको खलासी। बसाइको ठेगान छैन। जहाँ ट्रक जान्छ त्यहीँ बास। सुत्ने-उठ्ने सबै ट्रकभित्र। काम तराईबाट चौपाया काठमाडौं ओसार्ने - काठमाडौंबासीको स्वादिष्ट मःम। कामका हिसाबले शिव विडारी घरमूली थिए, तर सबैभन्दा कान्छा सदस्य। पढाइ तीन कक्षा उत्तीर्ण। घरमा सबैभन्दा शिक्षित उनै हुन्। 'काम नगरी खान पाइँदैनथ्यो, पढ्न गए कसले कमाएर खान दिने?' उनले भने।

राजनीति उनले बुझेका थिएनन्। बुझ्ने अवसर पनि पाएनन्। सानै उमेरमा काममा लागेका उनलाई राजनीति बुझ्ने रहर थियो। जुर्‍यो समय - २०६२/०६३ को जनआन्दोलन। फुर्सद मिलाइदिए राजनीतिक दलले तीनदिने आमहडताल घोषणा गरेर। हडतालको अघिल्लो (चैत २३) दिन उनको ट्रक थानकोट आएर रोकियो।

चैत २४ बाट आन्दोलन सुरु भयो। आन्दोलनमा जाने कि नजाने, उनी दुविधामा थिए। उनले निर्णय लिन सकेनन्। 'देशका लागि लड्नुपर्छ, आन्दोलनमा अगाडिचाहिँ नबस्नू,' धादिङमा रहेका बुबा-आमाले सल्लाह दिए। उनलाई पनि लाग्यो, 'देशलाई एउटा निकास दिनुपर्छ, दुःखी गरिब जनताका दिन फिर्नुपर्छ।'

सुझाव संकलनमा उनले दुई दिन खर्चिए। दुई दिनमा उनले राजनीति, आन्दोलन र यसको प्रकृति सबै बुझे। अब उनको एउटै काम रह्यो - आन्दोलनमा सहभागी हुने। उनले थपे, 'आन्दोलनमा मानिस दिनदिनै बढ्दै थिए, त्यसै बढेका त होइनन्। पक्कै पनि जनताकै हितको लागि हुनुपर्छ।'

चैत २६ गते ट्रकबाट उठी चिया खाएर बिहान ९ बजेतिर थानकोट, खरिबोटबाट उनी सानो भीडमा मिसिएर कलंकी लागे। उनका गुरुजी पनि सँगै थिए। बाटो सुनसानजस्तै थियो। तर कलंकीमा आन्दोलनकारी भेला भैसकेको उनले टाढैबाट थाहा पाए। झन्डै एक घन्टाको पैदलपछि उनी कलंकी पुगे।

'सशस्त्र प्रहरी कलंकी चोकको बीचमा बाटो छेकेर बसेका थिए, ट्यांक कलंकी चोकको दुवैतिर थिए,' शिव तीन वर्ष अगाडिको दृश्य सम्झन्छन्, 'कसैलाई पनि कलंकी चोक पार गर्न दिएनन्। हामीले यतै बसेर नाराबाजी गर्‍यौं।' गन्तव्य रत्नपार्क बनाएर हिँडेका उनी कलंकीमै रोकिए। चोकमा प्रहरी र आन्दोलनकारीबीच ठेलमठेल भयो। प्रहरीलाई भीड नियन्त्रण गर्न हम्मे पर्‍यो। प्रहरीले लाठी र अश्रु ग्यास एकसाथ हान्न थाले। भीड केही पछाडि हट्यो। लाठी र अश्रु ग्यासको बदलामा आन्दोलनकारीले प्रहरीमाथि ढुंगा बर्साए।

'कहिले हामी खेदाउँथ्यौं कहिले प्रहरी। प्रहरीले ढुंगे अड्डा ओरालोसम्म खेदाउँथ्यो, हामीले फेरि चोकसम्म,' उनले भने, 'त्यसपछि त प्रहरी देख्नेबित्तिकै रिस उठ्न थाल्यो।'

कलंकीलाई आन्दोलनकारीले प्रायः तीनतिरबाट घेरेका हुन्थे। नैकाप, थानकोटबाट आएको भीडले थानकोटतिर जाने बाटोबाट, ट्याङ्लाफाँट, कीर्तिपुरबाट आउने भीडले खसीबजारबाट र स्युचाटारबाट आउने भीडले स्वयम्भुतिर जाने बाटोबाट। प्रहरीको कुटाइबाट आन्दोलनकारी थुप्रै घाइते हुन्थे। घाइतेलाई उठाएर आन्दोलनकारीले नै एम्बुलेन्समा राख्थे। उनी सहभागी भएको पहिलो दिन कलंकीमा कसैको पनि मृत्यु भएन। साँझ ७ बजे उनी कलंकीबाट थानकोट फर्किए। बिहान चिया खाएर गएदेखि उनको मुखमा केही परेको थिएन। पसलहरू बन्द भैसकेका थिए। त्यो रात उनी भोकै ट्रकमा सुते।

चैत २७ गते उनी त्रिपुरेश्वरसम्म पुगे। राजदरबारबाहिर नारा लगाउने उनको धोकोमा बाधक बने प्रहरी। उनी भन्दै थिए, 'कलंकीमा नारा लगाउनु र राजदरबारअगाडि नारा लगाउनुमा फरक हुन्थ्यो नि!' उनलाई कलंकीमा प्रहरीले छेक्ने प्रयास गरेका थिए। त्यो दिन भीडले प्रहरीलाई पेलेरै अगाडि बढ्यो। धेरै प्रहरी घाइते भए। हजारौंको भीड कलंकीमा जम्मा भएको थियो। कोही बल्खुतिरबाट त कोही स्वयम्भु जाने बाटो हुँदै त्रिपुरेश्वर पुगेका थिए।

'तीन घन्टा प्रहरीसँग झडप गरेपछि बल्ल कलंकीबाट भित्र छिर्न सकियो,' शिव भन्छन्, 'कालीमाटीमा पनि प्रहरी थिए, त्यहाँ पनि प्रहरीसँग डेढ घन्टा भिडेर त्रिपुरेश्वरसम्म पुगेका थियौं।'

त्रिपुरेश्वरमा ठूलो संख्यामा सेना-प्रहरी तैनाथ थिए। आन्दोलनकारीले घेरा तोड्न सकेनन्। प्रहरी माइकिङ गर्दै भाग्नका लागि आह्वान गर्थ्यो तर आन्दोलनकारी डेग चल्दैनथे। यस दिन सवा नौ बजे मात्र शिव थानकोटस्थित आफ्नो निवास पुगे - ट्रक। उनलाई थकाइ महसुस हुन्थेन। उनलाई लाग्थ्यो, 'देशका लागि केही गर्नु छ।'

आन्दोलनमा दिनभर खान पाइँदैनथ्यो। कतैकतै गाग्रीमा पानी राखिएको हुन्थ्यो। हजारौंको भीडमा त्यो हात्तीको मुखमा जिराजस्तै हुन्थ्यो। न खानु न पिउनु, दिनभर कुद्या छ, कुद्या छ। उनले थपे, 'आन्दोलनमा त्यत्रो दिन सहभागी हुँदा पाँच दिनमात्र खाना खाएर सुतियो होला, अरू दिन भोकै।' खाना पनि छैन खाजा पनि छैन!

दैनिकी उस्तै थियो। ट्रकबाट उठेर चिया खायो, आन्दोलनमा होमियो। चैत २८ गते कलंकीमा जनपद, सशस्त्र र सेना तीनैथरी सुरक्षाकर्मी तैनाथ थिए। अगाडि जनपद, बीचमा सशस्त्र र पछाडि सेना। आन्दोलन खासै जम्न सकेको थिएन। प्रहरीले कलंकीबाट छिर्न दिएन। दिनभर ठूलो झडप भइरह्यो। प्रहरी र आन्दोलनकारीबीच ठेलाठेल। प्रहरीले लाठी र अश्रु ग्यास हान्ने, आन्दोलनकारीले दुंगामुढा गर्ने प्रक्रिया चलिरह्यो। कति आन्दोलनकारीको टाउको फुट्यो, कतिका हातखट्टा भाँचिए, लेखाजोखा थिएन।

'ज्यानको माया नै थिएन,' शिव भन्छन्, 'मरे पनि देशकै लागि मर्ने हो, बाँचे पनि देशकै लागि भन्ने मनमा थियो।' ढुंगा हान्दाहान्दा पाता गल्थे तर उनलाई दुखाइ के हो, पत्तो थिएन। घरका छतछतमा गएर प्रहरीमाथि ढुंगा बर्साए। कतिपटक त प्रहरीले हानेको अश्रु ग्यास टिपेर प्रहरीतर्फ नै फ्याँक्न भ्याउँथे। साँझ पर्‍थ्यो, अनि फेरि थानकोट।

चैत २९ गतेबाट आन्दोलन चर्कियो। आन्दोलनकारी ह्वात्तै बढे, घाइतेको संख्या पनि बढ्यो। नयाँ वर्ष आएको ख्याल थिएन। दिमागमा एउटै कुरा थियो - आन्दोलन। उनले भने, 'देशमा राम्रै भएको भए हामी दुःखी/गरिब भएर बस्नुपर्दैनथ्यो, ठूलै काम गरिन्थ्यो होला, गरिबहरू हेपिएर बस्नुपर्ने, यही आन्दोलनले यो सबबाट मुक्ति दिन्छ भन्ने लागेको थियो।'
आन्दोलन यसरी नै चलिरह्यो। प्रहरीको बर्बरता बढ्न थाल्यो। आन्दोलनकारी झन् आक्रामक भए। बैशाख ३ गते कलंकीमा गोली चल्यो। आन्दोलनकारी मारिए। आन्दोलनले झन् उग्र रूप लियो।

वैशाख ६। यो दिन शिव कहिल्यै बिर्सन सक्दैनन्। बिहान ४ बजे बाहिर होहल्ला सुनियो। उनले ट्रकबाट उठेर हेरे - झन्डै ६ हजार मानिस नारा लगाउँदै आउँदै थिए। उनले बुझे - उनीहरू आन्दोलन सफल बनाउन धादिङबाट आएका रहेछन्। उनी त्यही भीडमा मिसिए। ६ बजेतिर भीड कलंकी पुग्यो। कलंकी चोकमा तीन तहमा सुरक्षाकर्मी तैनाथ थिए। कलंकी पुग्दा भीडमा हजारौं संलग्न भइसकेका थिए।

तैनाथ जनपद र सशस्त्र प्रहरीको टोलीलाई आन्दोलनकारीले लछारेर अगाडि बढ्यो। उनी आन्दोलनकारीको अग्रपंक्तिमा उभिएका थिए। आन्दोलनकारीको अघिल्लो लाइन रविभवन पुग्न लागेको थियो भने अन्तिम लाइन तीनथाना चोक। कोही स्युचाटार जाने चोकतिरबाट अगाडि बढेका थिए, कोही बल्खु जाने बाटोबाट। कलंकीमा सुरक्षा निकायको केही लागेन।

जनपद, सशस्त्र र सेनालाई ठेल्दै आन्दोलनकारीले रविभवन पुर्‍याए। भीड सुरक्षाकर्मीलाई धकेल्दै अघि बढ्ने प्रयास गरिरहेको थियो। त्यति नै बेला आकाशमा हेलिकप्टर देखियो। हेलिकप्टर निकै तल उडिरहेको थियो। सुरक्षाकर्मीले भीडलाई रोक्न सक्ने अवस्था रहेन। हेलिकप्टर केही पर पुग्नेबित्तिकै भिडमाथि लाठी बर्सन थाल्यो। टाउकोमा लाठी बर्संदा पनि आन्दोलनकारी भागेनन्। शिवको टाउकोबाट रगतको मूल फुट्यो तर उनी कत्ति पनि विचलित भएनन्। अन्य आन्दोलनकारीको अवस्था पनि यस्तै। सुरक्षाकर्मीलाई ठेल्दै भीड अगाडि बढ्दै थियो, साढे एक बजेतिर गोली चल्यो। आन्दोलनकारीको भागदौड चल्यो। भाग्दा कति भुइँमा पछारिए, कति तिनैमाथि टेकेर भाग्ने प्रयास गर्दै थिए।
भीड रविभवनबाट कलंकी मन्दिरयता आइपुगेको थियो। आडैमा रहेको घरको छतबाट तीन जनाले यो दृश्य हेरिरहेका थिए - दुई जना वयस्क र एक बालक। वयस्क दुईजना एकछिनमा कोठाभित्र छिरे, तर बालक भने भागदौड हेरिरहेका थिए। शिव त्यो दृश्य सम्झन्छन्, 'एक जना सुरक्षाकर्मीले बच्चालाई ताकेर गोली चलाए, बच्चा चार तलाबाट एकैपटक सडकमा बजारिए। बालकको त्यहीँ मृत्यु भयो।'

यो दृश्यले आन्दोलनकारी झन् आक्रोशित भए। झन् ठेलमठेल भयो। आन्दोलनकारी सुरक्षाकर्मीलाई ठेलिरहेका थिए, सुरक्षाकर्मीले लाठी बर्साइरहे। शिवको शरीरमा लाठीले नलागेको कुनै ठाउँ रहेन। 'प्रहरीको कुटाइबाट टाउकोमा १७ टाका र आँखामाथि तीन टाका लाउनुपर्‍यो,' कपाल हटाएर टाउको देखाउँदैछन् उनी। सुरक्षाकर्मीले फेरि गोली बर्साए। त्यहीँ १९ जना गोली लागेर ढले। उठाउने कोही छैन। सबै भागाभाग। शिव स्यान्डो लगाएर भाग्दै स्युचाटार जाने चोकमा पुगेका थिए, कसैले उनलाई कम्मरको दाहिने भागमा जोडले ढुंगाले हानेजस्तो लाग्यो। उनी भुइँमा पछारिए। उठ्ने प्रयत्न सफल भएन। उनी भुइँमा लडिबुडी गरिरहे। उनी रक्ताम्य थिए, उठाउने कोही थिएन। कति उनलाई कुल्चँदै भाग्दै थिए। 'एक्कासि के भयो यस्तो,' उनलाई लाग्यो पनि। उनले सोचे, 'टाउकोबाट बढी रगत बगेर रिंगटा लाग्यो।' उनको दृष्टिशक्ति क्षीण हुँदै थियो।

एक्कासि चार-पाँच जना आएर उनलाई उठाए। उनलाई सबै थाहा छ तर बोल्न सकिरहेका छैनन्। नजिकै रहेको अस्पताल जस्तो ठाउँमा उनलाई पुर्‍याइयो। सेतो कपडा लगाएकी एकजना महिला आइन्, र भनिन्, 'यो मान्छे मरिसक्यो।' उनलाई पनि लाग्यो, 'ए, म त मरेछु।'
'फिल्ममा देख्ने गरेको दृश्य त साँच्चै पो रहेछ, अब मैले बोलेको कसैले सुन्दैनन् होला।' उनले अझ बढी सोच्न भ्याए। उनले बोल्ने प्रयास गरे तर बोली फुटेन। उनी भन्दै थिए, 'कानले सुनेको छु, आँखाले देखेको छु तर बोल्न सकेको छैन।'

सेतो वस्त्रधारी ती महिलाले फेरि दोहोर्‍याइन्, 'उसलाई अब बचाउन सकिँदैन, मरिसक्यो।' वाक्य सुन्नेबित्तिकै उनी बेहोस भए।

'आज तीन दिन भयो तपाईं यहाँ आएको,' डाक्टर भन्दै थिए, 'तपाईंलाई गोली लागेको थियो।' यताउता हेरे, चिनेको कोही छैन। टाउको छामे, पट्टी नै पट्टी बाँधिएको छ, कम्मरमा पनि पट्टी बेरिएको छ। बल्ल उनले चाल पाए, कम्मरमा ढुंगा होइन गोली लागेको रहेछ। एकछिनपछि उनलाई जानकारी दिइयो - तपार्इं शिक्षण अस्पतालमा हुनुहुन्छ। उनी कसरी अस्पताल पुगे, कसले ल्यायो उनलाई केही पत्तो छैन। पछि एक डक्टरले उनलाई भने, 'तपाईंलाई कसैले बारीको पाटामा फ्याँकेको थियो।'

वैशाख ९, उनले होस सम्हालेको दिन, पुनर्जन्म पाएको दिन। उनी यसरी नै सम्झन्छन् त्यो दिन। त्यही दिन उनलाई अस्पतालले डिस्चार्ज गर्‍यो। आफन्त कोही छैन। खल्तीमा पैसा छैन। कसरी जाने थानकोट? उनी अस्पतालको गेटसम्म पुगेका थिए ट्रकका साहुजी राजेन्द्र महर्जन देखा परे। साहुजीको मुख खुलेको खुल्यै भयो। केही बेरपछि साहुजी बोले, 'तिमी त मर्‍यौ पो भन्ठानेको, अखबारहरूले पनि तिमी मर्‍यौ भनेर लेखेका छन्।'

अधिकारकर्मीसँग सोधपुछ गरेपछि साहुजी अस्पताल पुगेका रहेछन्, उनको लाश बुझ्न। पाए जिउँदो शरीर। अखबारले उनी गोली लागेर लडेको तस्बिर छापेका थिए। पाखुरामा उनले बिच्छीको ट्याटु बनाएका थिए। अखबारमा छापिएको तस्बिरमा उनको ट्याटु प्रस्ट देखिएको थियो। यही ट्याटुबाट उनको पहिचान गरिएको थियो - उनी शिव विडारी नै हुन्।

'सपना हो कि विपना, ठम्याउन गाह्रो भो,' शिव भन्दै थिए, 'सबै आउँछन्, तँ मरेको मान्छे होइनस् (?) भन्छन्। कहिलेकाहीँ त लाग्थ्यो, म त साँच्चै मरिसकेछु कि क्या हो!' उनले अहिले जवाफ दिने गरेका छन्, 'मर्न त मरेकै हो, तर यो मेरो अर्को जन्म हो।'

अस्पतालबाट निस्केको पर्सिपल्ट आन्दोलनकारी विजयी भएको घोषणा गरियो। उनलाई यो सुन्दा निकै आनन्द आयो। तर दुःखी पनि भए - विजय जुलुसमा स्वास्थ्यका कारण सहभागी हुन सकेनन्। जनआन्दोलन घाइतेका नाममा अहिलेसम्म मात्र ९ हजार रुपैयाँ पाएका छन् उनले। उनले भने, 'विजय जुलुसमा सहभागी हुन पाइएलाजस्तो छ, नेताहरूले जिम्मेवारी पूरा गर्लान्जस्तो छैन। फेरि आन्दोलनमा सहभागी हुन पाइएलाजस्तो लाग्न थालेको छ।'

'एउटा आन्दोलनले बेरोगजार भइयो,' उनले भने, 'अरू जागिर त पाइँदैन, अब फेरि आन्दोलनमा जाने जागिर पाइएला कि!'